ميگوها از خانواده سخت‌پوستان هستند و در دريا زندگى مى‌کنند و تنها برخى از گونه‌هاى آن در آب شيرين يافت مى‌شوند. در ايران ميگوهاى خوراکى آب شور در درياى عمان و خليج فارس زندگى مى‌کنند. اين حيوان، کف‌زى است و به‌همين دليل در نواحى کم عمق يافت مى‌شود. اين نوع ميگو را دريايى مى‌نامند. اين ميگو به وسيله لنج و کشتى صيد شده و به ساحل حمل مى‌شود و در ساحل، بر حسب اينکه عمل آورى شود يا به صورت تازه به بازار مصرف انتقال يابد نيز مسير جداگانه‌اى را مى‌پيمايد. نوع ديگر ميگو، ميگوى پرورشى است که در سواحل خليج فارس و درياى عمان با استفاده از آب دريا که توسط کانال به سمت مزارع هدايت شده، مستقيما در محيط طبيعى دريا پرورش داده مى‌شود. تفاوت ميگوى پرورشى و دريايي، علاوه بر تفاوت گونه و نژاد، در صيد و روش عرضه ميگو است.

روش تشخيص مقايسه‌اى ميگو سالم‌ و فاسد
فساد ميگو
ميگوها معمولا در دريا توسط تورهاى ترال Trawl از کف دريا و در زمان طولانى صيد مى‌شود، طولانى بودن زمان تورکشى موجب خواهد شد که رسوبات همراه تور به سطح آب کشيده شوند و ميگوها آلودگى زيادى داشته باشند که در اين صورت اگر ميگو در شرايطى قرار گيرد که محيط براى رشد و تکثير ميکرو‌ارگانيسم فراهم باشد.ميکروارگانيسم ها سريعا تکثير مى‌يابند و در چنين حالتى چون ميگو نسبت به فساد حساس است در صورت وجود آلودگى زياد در مدت کوتاه فاسد خواهد شد. در روش تشخيص مقايسه‌اى ميگوى سالم و فاسد موارد زير از اهميت برخوردار است.

ـ بو

در ميگوى سالم بوى مخصوص ميگو استشمام مى‌شود در حالى که در ميگوى فاسد بوى ضخم با بوى شديد آمونياک و سولفيد هيدروژن استشمام مى‌شود.

ـ رنگ

رنگ ميگوى سالم بر حسب گونه ميگو فرق مى‌کند. در ميگوى پرورشى که از گونه سفيد هندى است، رنگ پوسته سبز زيتونى است. در گونه موزى که گونه غالب ميگوى درياى خليج‌فارس است رنگ پوست صورتى روشن است. در ميگوى سر تيز، رنگ سفيد و در ميگوى سبز تيره رنگ است. در ميگوى فاسد، پوسته رنگ طبيعى خود را از دست داده و اکثرا به رنگ سفيد و گاهى اوقات کدر مى‌شود.
ـ استحکام پوسته در ناحيه سرو بدن

در ميگوى سالم پوست سفت و سخت و سر محکم به بدن چسبيده و رنگ آن نيز تغيير نکرده است. بافت گوشت، حالت طبيعى داشته و پوسته و گوشت در هنگام طبخ به رنگ نارنجى متمايل به قرمز در مى‌آيد.در ميگوى فاسد در ناحيه سر تغيير رنگ ايجاد شده و سر در حال جدا شدن از بدن است. پوسته روى بدن نرم مى‌شود و به راحتى از گوشت جدا مى‌شود. پيدايش رنگ نارنجى متمايل به قرمز بستگى به درجه فساد ميگو دارد يعنى هر اندازه که ميگو بيشتر فاسد شده باشد مقدار پيدايش رنگ قرمز کاهش مى‌يابد.

ارزش غذايى ميگو
گوشت گوسفند، گوساله، مرغ، ماهى و ميگو جزو غذاهاى با پروتئين بالا محسوب مى‌شوند که معمولا نياز پروتئينى بدن بايد توسط آنها تأمين شود. همچنين ميزان کلسترول در 100گرم ميگو حدود دوسوم ميزان کلسترول در يک تخم‌مرغ 50گرمى است. يعنى در وزن مساوي، ميزان کلسترول ميگو يک سوم کلسترول تخم‌مرغ است، با اين تفاوت که در ميگو، ميزان اسيد چرب اشباع که براى سلامتى مضر است صفر مى‌باشد که مى‌تواند به کاهش کلسترول خون کمک کند. بر اساس تحقيقاتى که در دانشگاه راکفلر آمريکا صورت گرفته و به تائيد انجمن متخصصان قلب آمريکا رسيده و در مجله نظام پزشکى ايران نيز به ثبت رسيده است، کلسترول موجود در ميگو باعث افزايش کلسترول خون نمى شود و اصولا آنچه که علت اصلى افزايش کلسترول خون است، اسيدهاى چرب اشباع به شمار مى‌روند. ميگو مقدار قابل توجهى املاح ضرورى به خصوص فسفر و آهن دارد که به ويژه براى کودکان در حال رشد و زنان باردار بسيار مفيد است. نکته قابل توجه ديگر اينکه در غذاهاى دريايى به دليل کمتر بودن بافت پيوندى به نسبت ساير غذاهاى گوشتي، گوشت آنها نرم‌تر بوده و اين واقعيت به خصوص پس از پخت مشخص مى‌شود. به همين دليل غذاهاى دريايى و از جمله ميگو براى افراد مسن که به دليل وضعيت دهان و دندان کمتر قادر به جويدن و هضم غذا هستند بسيار مفيد است. در ارتباط با اندازه ميگو توضيح اينکه بر خلاف تصور عامه ميگوهاى درشت يا به اصطلاح شاه ميگو به دليل مسن بودن ميگو و سفت شدن عضلات آنها و به زبان ديگر پير شدن آنها در مقايسه با ميگوهاى کوچکتر، خوشمزه نيست و در ميگو نيز مانند ساير جانوران مثل مرغ، گاو و گوسفند نوع کوچک‌تر آن خوشمزه‌تر است، دليل اصلى تفاوت قيمت در ميگوهاى ريز و درشت درصد ضايعات آن است.